در روایات ما آمده است که در شب ولادت  آنحضرت‏حوادث مهم و اتفاقات زیادى در اطراف جهان بوقوع پیوست که‏پیش از آن  سابقه نداشت و یا اتفاق نیفتاده بود که از جمله‏«ارهاصات‏»بوده بدانگونه که در داستان اصحاب فیل ذکر شد،

 و شاید جامعترین حدیث در اینباره حدیثى است  که مرحوم صدوق‏«ره‏»در کتاب امالى بسند خود از امام صادق علیه السلام‏روایت کرده و ترجمه‏اش چنین است که آنحضرت فرمود:  ابلیس به آسمانها بالا  مى‏رفت و چون حضرت عیسى‏«ع‏»بدنیا آمد از سه آسمان ممنوع شد و تا چهار  آسمان بالا مى‏رفت،و هنگامیکه رسول خدا«ص‏»بدنیا آمد از همه آسمانهاى  هفتگانه‏ممنوع شد،و شیاطین بوسیله پرتاب شدن ستارگان ممنوع‏گردیدند،و قریش  که چنان دیدند گفتند:  قیامتى که اهل کتاب مى‏گفتند بر پا شده!
عمرو بن امیه که از همه مردم آنزمان به علم کهانت وستاره شناسى داناتر بود  بدانها گفت:بنگرید اگر آن ستارگانى‏است که مردم بوسیله آنها راهنمائى  مى‏شوند و تابستان و زمستان‏از روى آن معلوم گردد پس بدانید که قیامت‏بر پا شده و مقدمه‏نابودى هر چیز است و اگر غیر از آنها است امر تازه‏اى  اتفاق‏افتاده.  و همه بتها در صبح آن شب به رو در افتاد و هیچ بتى  درآنروز بر سر پا نبود،و ایوان کسرى در آن شب شکست‏خورد وچهارده کنگره آن  فرو ریخت.و دریاچه ساوه خشک شد.ووادى سماوه پر از آب شد.  آتشکده‏هاى  فارس که هزار سال بود خاموش نشده بود در آن شب خاموش گردید.  و مؤبدان  فارس در خواب دیدند شترانى سخت اسبان عربى‏را یدک مى‏کشند و از دجله عبور  کرده و در بلاد آنها پراکنده‏شدند،و طاق کسرى از وسط شکست‏خورد و رود دجله  در آن‏وارد شد.  و در آن شب نورى از سمت‏حجاز بر آمد و همچنان  بسمت‏مشرق رفت تا بدانجا رسید،فرداى آن شب تخت هر پادشاهى‏سرنگون گردید و  خود آنها گنگ گشتند که در آنروز سخن‏نمى‏گفتند.  دانش کاهنان ربوده شد و سحر جادوگران باطل گردید،وهر کاهنى که بود از تماس با همزاد شیطانى خود  ممنوع گردید ومیان آنها جدائى افتاد.  آمنه گفت:بخدا فرزندم که بر زمین قرار گرفت دستهاى‏خود را بر زمین گذارد و سر بسوى آسمان بلند کرد و  بدان‏نگریست،و نورى از من تابش کرد و در آن نور شنیدم گوینده‏اى‏مى‏گفت:تو  آقاى مردم را زادى او را محمد نام بگذار. آنگاه او را بنزد عبد المطلب  بردند و آنچه را مادرش آمنه گفته‏بود به عبد المطلب گزارش دادند،عبد المطلب او را در دامن‏گذارده گفت:  الحمد لله الذى اعطانى هذا الغلام الطیب  الاردان قد ساد فى المهد على الغلما  ستایش خدائى را که بمن عطا فرمود  این فرزند پاک و خوشبورا که در گهواره بر همه پسران آقا است.  آنگاه او را به ارکان کعبه تعویذ کرد. (?) و در باره او اشعارى‏سرود.  و ابلیس  در آن شب یاران خود را فریاد زد(و آنها را بیارى‏طلبید)و چون اطرافش جمع  شدند بدو گفتند:اى سرور چه چیزتو را بهراس و وحشت افکنده؟گفت:واى بر شما از سر شب تابحال اوضاع آسمان و زمین را دگرگون مى‏بینم و بطور قطع درروى زمین اتفاق تازه و بزرگى رخ داده که از زمان ولادت عیسى‏بن مریم تاکنون سابقه  نداشته،اینک بگردید و به بینید این اتفاق‏چیست؟  آنها پراکنده شدند و  برگشتند و اظهار داشتند:ما که تازه‏اى‏ندیدیم.  ابلیس گفت:این کار شخص  من است آنگاه در دنیابجستجو پرداخت تا به حرم-مکه-رسید،و مشاهده کرد  فرشتگان اطراف آنرا گرفته‏اند،خواست وارد حرم شود که فرشتگان بر اوبانگ زده مانع ورود او شدند،بسمت غار حرى رفت و چون‏گنجشکى گردید و خواست در آید که جبرئیل بر او نهیب زد:  -برو اى دور شده از رحمت‏حق!ابلیس گفت:اى  جبرئیل‏از تو سؤالى دارم؟  گفت:بگو،پرسید:از دیشب تاکنون چه تازه‏اى در زمین رخ‏داده؟  پاسخ داد:محمد-صلى الله علیه و آله-بدنیا آمده.
شیطان پرسید:مرا در او بهره‏اى هست؟گفت:نه.  پرسید:در امت او چطور؟
گفت:آرى.ابلیس که این سخن را شنید گفت:خوشنود وراضیم.  و در حدیث  دیگرى که در کتاب کمال الدین نقل کرده‏چنین است که در شهر مکه شخصى یهودى  سکونت داشت ونامش یوسف بود،وى هنگامى که ستارگان را در حرکت وجنبش مشاهده  کرد با خود گفت:این تحولات آسمانى بخاطرولادت همان پیغمبرى است که در  کتابهاى ما ذکر شده که ‏چون بدنیا آید شیاطین رانده شوند و از رفتن به  آسمانها ممنوع‏گردند. و چون صبح شد به مجلسى که چند تن از قریش در آن  بودندآمد و بدانها گفت:آیا دوش در میان شما مولودى بدنیا آمده؟
گفتند:نه.  گفت:سوگند به تورات که وى بدنیا آمده و آخرین پیمبران‏است و اگر اینجا متولد نشده حتما در فلسطین متولد گشته است.  این گفتگو گذشت و چون قریشیان متفرق شدند و بخانه‏هاى‏خود رفتند داستان گفتگوى با آن  یهودى را با زنان و خاندان خودبازگو کردند و آنها گفتند:آرى دیشب در خانه  عبد الله بن‏عبد المطلب پسرى متولد شده.  این خبر را بگوش یوسف یهودى  رساندند،وى پرسید:آیا این‏مولود پیش از آنکه من از شما پرسش کردم بدنیا  آمده یا بعد ازآن؟گفتند:پیش از آن!گفت:آن مولود را بمن نشان دهید.
قریشیان او را به درب خانه آمنه آوردند و بدو گفتند:فرزندخود را بیاور تا  این یهودى او را به‏بیند،و چون مولود را آوردند ویوسف یهودى او را دیدار  کرد جامه از شانه مولود کنار زد وچشمش به خال سیاه و درشتى که روى شانه وى  بود بیفتاد دراینوقت قرشیان مشاهده کردند که حالت غش بر آن مرد یهودى‏عارض  شد و بزمین افتاد قرشیان تعجب کرده و خندیدند.  یهودى برخاست و گفت:آیا مى‏خندید؟باید بدانید که این پیغمبر پیغمبر شمشیر است که شمشیر در میان  شما مى‏نهد...  قرشیان متفرق شده و گفتار یهودى را براى یکدیگر  تعریف‏مى‏کردند.  و در حدیثى که مرحوم کلینى شبیه به روایت‏بالا از  مردى ازاهل کتاب نقل کرده آنمرد کتابى به قرشیان که ولید بن مغیره وعتبه بن ربیعه و دیگران در میانشان بود رو کرده و گفت:نبوت‏از خاندان بنى اسرائیل  خارج شد و بخدا این مولود همان کسى‏است که آنها را پراکنده و نابود سازد!
قریش که این سخن را شنیدند خوشحال شدند،مرد کتابى‏که دید آنها خوشنود شدند بدیشان گفت:خورسند شدید! بخداسوگند این مولود چنان سطوت و تسلطى بر شما  پیدا کند که‏زبانزد مردم شرق و غرب گردد.  ابو سفیان از روى تمسخر  گفت:او بمردم شهر خود تسلطمى‏یابد!  و نظیر آنچه در روایات ما آمده  برخى از این حوادث درروایات اهل سنت نیز ذکر شده اما در بسیارى از آنها این حوادث‏قبل از بعثت رسولخدا«ص‏»ذکر شده نه مقارن ولادت.  مانند روایاتى که در سیره ابن هشام و تاریخ‏طبرى و جاهاى دیگر است و در صحیح بخارى نیز  از ابن عباس روایت‏شده (?) و فخر رازى نیز در تفسیر آیه شریفه «فمن  یستمع‏الآن یجد له شهابا رصدا» (?) در مورد منع شیاطین از نفوذ در آسمانها  وتیرهاى شهاب همین گفتار را داشته و اقوالى در اینباره نقل‏کرده (?) و از  ابى بن کعب نیز حدیثى در اینمورد نقل کرده‏اند که‏گفته است:  «لم یرم  بنجم منذ رفع عیسى علیه السلام حتى بعث رسول الله-صلى الله علیه و آله-» (?) و در اشعار بعضى از شاعران‏عرب نیز قسمتى از  این حوادث در مورد مبعث آمده مانند اشعارزیر که از شاعرى بنام قیروانى نقل  شده که مى‏گوید:  و صرح کسرى تداعى من قواعده و انفاض منکسر الاوداج  ذامیل‏و نار فارس لم توقد و ما خمدت مذالف عام و نهر القوم لم یسل‏خرت  لمبعثه الاوثان و انبعثت ثواقب الشهب ترمى الجن بالشعل  اکنون جاى یک  سئوال هست که اگر کسى بگوید:آیانظیر آنچه در این روایات آمده در کتابهاى  تاریخى و روایات غیراسلامى هم ذکرى از آنها شده یا نه؟  که ما در پاسخ  این سئوال مى‏گوئیم:اولا اگر حدیث وروایتى از نظر سند و صدور از امام معصوم علیه السلام براى اثابت‏شد دیگر کدام روایت و تاریخى براى ما معتبرتر از  آن حدیث‏و روایت مى‏تواند باشد،و همه بحثها در همان قسمت اول واعتبار سند و به اصطلاح‏«صغراى قضیه‏»است،ولى پس ازاثبات دیگر استبعاد و زیر سئوال بردن حدیث،جز ضعف ایمان وتاریخ زدگى محمل دیگرى نمى‏تواند داشته باشد،وگرنه  کدام‏تاریخ و روایتى معتبرتر از آن تاریخ و روایتى است که از منبع‏وحى الهى سرچشمه گرفته باشد و کدام داستان و حدیثى‏محکمتر از داستان و حدیثى است که از زبان پیمبران و ائمه‏معصوم علیهم السلام صادر گردیده باشد!  مگر نه این است که سرچشمه پر فیض و زلال همه علوم‏آنهایند؟و معیار صحت و سقم همه  دانشهاى بشرى گفتار آنهااست؟  و ثانیا-مى‏گوئیم:مگر تاریخ صحیح و دست  نخورده‏اى از گذشتگان و زمانهاى قدیم در دست داریم که ما بتوانیم  این‏روایات را با آنها منطبق ساخته و یا تاییدى از آنها بگیریم؟  جائى  که مقدس‏ترین کتابها مانند تورات و انجیل با آنهمه‏نسخه‏هاى متعددى که  معمولا از آنها در دست مردم آن زمانهابوده و جمله جمله و کلمه بکلمه آنها  مورد احترام و متن دستورات‏دینى آنها بوده از دستبرد و تحریف و تصحیف و  اسقاط در امان‏نبوده،و طاغوتهاى زمان و جیره خوارانشان احکام و فرامین آنها رابنفع ایشان تغییر داده و یا اسقاط کرده‏اند،دیگر چگونه کتابهاى‏تاریخى  معدودى که در زوایاى کتابخانه‏ها با نسخه‏هاى خطى‏منحصر به فرد یا  نگشت‏شمارى وجود داشته مى‏تواند مورد اعتمادباشد؟  و ثالثا-بر فرض که  چنین تاریخى وجود داشته باشد که‏اوضاع و احوال آنزمانها را نوشته و ثبت  کرده باشد آیا همه‏وقایعى که در آنزمانها اتفاق افتاده در تاریخها ثبت و  نگارش‏شده؟و آیا وسائل ارتباطى آنچنان بوده که تاریخ نگاران بتواننداز هر  اتفاقى که در گوشه و کنار جهان آنروز اتفاق مى‏افتاده‏مطلع گردند و آنرا در تاریخ ثبت کنند؟مگر امروزه با تمام این‏وسائل ارتباطى و مخابراتى و  رادیوها و تلویزیونها و ماهواره‏هاو...چنین کارى انجام شده و چنین ادعائى  مى‏توان کرد؟... مگر وسائل ارتباطى جهان آزادند و مستقلانه و بدور از  سیاستها واختناقها و خارج از کانالهاى مخصوص و صافیهاى انحصارى‏مى‏توانند  کوچکترین خبرى را منتشر کنند؟آن هم خبرى که‏بصورت معجزه آسمانى براى  شکست‏یک قدرت طاغوتى و یک‏دربار سلطنتى بوقوع پیوسته باشد...؟مگر معجزاتى  امثال‏«شق‏القمر»که وقوع آن مورد اتفاق همه مسلمانان مى‏باشد و بگفته‏دکتر  سعید بوطى-نویسنده مصرى-در کتاب فقه السیره از امورمتفق علیه در نزد علماء و دانشمندان اسلامى است در تاریخهاى‏گذشته نقل شده...؟و بلکه معجزات انبیاء  گذشته مانند سردشدن آتش بر ابراهیم خلیل علیه السلام و شکافته شدن  دریابوسیله عصاى موسى و اژدها شدن و بلعیدن آن تمام مارهاى‏جادوئى ساحران و زنده شدن مردگان بدعاى حضرت مسیح وامثال آن جز در کتابهاى مقدس و مذهبى در تاریخها و روایات‏دیگر آمده و ذکرى از آنها دیده مى‏شود؟!...  و حقیقت آن است که تاریخ نویسان و وقایع نگاران گذشته‏در انحصار طاغوتهاى زمان  بوده-چنانچه امروزه نیز عموما اینگونه‏است و بشر هنوز نتوانسته خود را از  قید و بند ایشان آزاد سازد-وانبیاء الهى نیز پیوسته بر ضد همان طاغوتها  قیام مى‏کرده ومبارزه داشتند،و آنها همواره در صدد از بین بردن انبیاء و  محو نام و آثار ایشان بوده و بهر وسیله مى‏خواسته‏اند آنها را  افرادى‏ماجراجو و بى شخصیت و افسادگر معرفى کنند،و هرگز اجازه‏نمى‏دادند  آنها را بعنوان مردانى الهى که قدرت انجام معجزه رادارند معرفى کنند،و  بهمین دلیل معجزاتى را که بوسیله ایشان‏انجام مى‏شده انکار کرده و یا توجیه مى‏نمودند،و اگر کتابهاى‏آسمانى و روایات مذهبى نبود اثرى از این معجزات  بجاى نمانده‏و بدست ما نرسیده بود...  چنانچه اکنون نیز ما در انقلاب  اسلامى خود که یک انگیزه‏مذهبى داشته و ادامه آنرا نیز بیارى خدا همان  انگیزه مذهبى وعشق شهادت طلبى در راه خدا و دین،تضمین کرده و بر ضدطاغوتهاى شرق و غرب قیام کرده همین شیوه تبلیغى را مى‏بینیم‏که هر حرکتى بنفع این  انقلاب در داخل و یا خارج بشود مانندراهپیمایى میلیونى و غیر میلیونى که در داخل و یا خارج انجام ‏مى‏گیرد اصلا منعکس نمى‏شود و در رادیوها و وسائل  ارتباطجمعى ذکرى از آن نمى‏شود،اما کوچکترین حرکت ضدانقلاب-مانند اجتماعات  اندکى که جمعا به صد نفر نمى‏رسدبا آب و تاب در همه رسانه‏هاى گروهى بعنوان یک حرکت ضدرژیم نه یکبار بلکه چند بار پخش مى‏گردد.  و بهمین دلیل ما  مى‏گوئیم انگیزه و نیازى براى تحقیق در تاریخهاى گذشته نداریم و اگر هم  تتبع کنیم معلوم نیست ‏بجائى برسیم،مگر اینکه بخواهیم بهر وسیله و هر ترتیبى که شده ‏تاییدى از تاریخ براى این روایات پیدا کنیم اگر چه مجبور شویم‏براى تطبیق این روایات با تاریخ دست‏به توجیه و تاویلهاى‏نامربوط بزنیم،چنانچه  نظیر آنرا در داستان اصحاب فیل ذکرکرده و شنیدید و خواندید،